Je kunt hier complete (digitaal gefilterde) platen beluisteren uit mijn persoonlijke 78-toerenplaten collectie. Klik op een platenlabel om naar een individueel nummer te luisteren.

Klik hier om achter elkaar naar alle 5 nummers van deze etage te luisteren in onderstaande volgorde.

Klik hier om naar alle platen uit het hele Pakhuis te luisteren in de volgorde waarin ze vermeld staan. (opnames van monologen zijn in deze speellijst weggelaten).

George Fisher and his Kit-Kat Band with the Three New Yorkers - with Vocal Chorus - Metropole 1004 - M.17-2

Opgenomen in Londen, lente 1928. Het zat niet mee info te vinden over deze leuke plaat, dus klopte ik aan bij een nieuwsgroep over Britse dancebands. Ik kreeg antwoord van Ned Newitt uit Leicester, zoon van de originele Kit-cat banjospeler Nigel Newitt. Van Ned kreeg ik de volgende informatie. The Kit-Cat Club was één van de meest exclusieve clubs in het Londense West End na de eerste wereldoorlog. Het werd dé plek om de late avond door te brengen voor filmsterren, componisten en schrijvers, en zelfs voor de Prince of Wales. Orkestleider George Fisher (Fishberg) (foto) was een Amerikaanse pianist, die een select groepje van de beste muzikanten van die tijd uit Britse danceband bij elkaar zocht om in de club te spelen. Tussen maart 1928 Januari 1929 namen ze bijna 70 plaatkanten op. The Three New Yorkers was écht een Amerikaans vocaal trio. Na de tweede wereldoorlog werd Fisher de vaste begeleider van Marlene Dietrich tijdens haar wereld tournees. Ned Newitt heeft een website over the Kit-Cat Band gemaakt.

Mae West - avec accompagnement d'orchestre - Brunswick - LA 33A CA - A 500.349

Opgenomen in Los Angeles op 3 oktober 1933. Mae West werd geboren op 17 augustus 1893 in Brooklyn, New York. Ze leerde de techniek van de comedy als een kindersterretje in de Vaudeville-theaters. Toen ze ouder werd, ging ze zelf stukken schrijven. Ze schreef, produceerde en regisseerde de 1926 Broadway-show "Sex", waarvoor ze voor obsceniteit werd aangeklaagd en de gevangenis in draaide. Met Diamond Lil (1928) werd ze de ster van Broadway en in 1932 tekende ze een contract met Paramount. Ze groeide snel uit tot een uiterst controversieel sexsymbool in de VS. Hier zingt ze het titelnummer uit haar derde film waarin naast haar een jonge Cary Grant optrad. Over haar zangstijl zei ze later: "Ik deed het opera-achtige alleen maar om te laten horen dat ik echt kan zingen, maar ik gaf de voorkeur aan het half praten van mijn songs, die daardoor een meer suggestief effect kregen". Toen ze de filmwereld de rug toekeerde, had ze negen films gemaakt. Hiervan had ze er zelf vijf geschreven. Ze probeerde in de jaren '70 nog tevergeefs een comeback te maken. Ze stierf op 22 november 1980. NB. deze opname vond op kop af 25 jaar eerder plaats dan mijn geboorte!

Orkest onder leiding van A. Cfasman - Leningrad Fabriek - #3 - 6376/4 - ?-0386 - rocy5289-50 - Ministerie van cultuur van de Soviet Unie

Op 22 april 2001 bracht ik een bezoekje aan Tallinn, hoofdstad van Estland. Tot 1991 maakte Estland deel uit van de Sovjet Unie en de sporen van deze geschiedenis zijn nog te vinden in de talrijke antiekwinkeltjes van dit mooie middeleeuwse stadje. Deze winkeltjes staan boordevol Sovjet- en Nazi-relikwieën waarvan vooral de laatste categorie een nogal schokkende confrontatie oplevert voor een Nederlander. In één van deze antiekwinkeltjes kocht ik een stapeltje 78-toerenplaten. De meeste bleken nogal saaie volksmuziek te bevatten met veel accordeon-klanken, maar de hier gepresenteerde opname is anders en klinkt naar jazz! Gene uit Boston, V.S. stuurde mij de volgende info: Alexander Cfasman (Tsfasman) - pianist, dirigent, arrangeur en bandleider was redelijk beroemd in de USSR in zijn tijd (jaren '20-'60). Hij werd geboren op 14 december 1906 in het oosten van de Oekraïne (Zaporizze), als zoon van de lokale kapper. Hij studeerde muziek sinds zijn zevende (viool, daarna piano) en studeerde af aan het conservatorium van Moskou (de klas van Bluemenfield) in het begin van de jaren '20. Zijn eerste band (AMA-Jazz) vormde hij in Moskou in 1926. Ze speelden in grote restaurants, bioscopen (voor de voorstelling) en de prestigieuze tuin van de Hermitage. In 1928 hadden ze hun radiodebuut en volgden er plaatopnamen. Als de jazz minder acceptabel wordt voor het communistische regiem, verandert hij de stijl in een poging om wat van de improvisatie te behouden zonder verboden, of sterker nog, opgepakt te worden. Daar slagen ze goed in. De band viel nooit uit de gratie, maakte flink wat platen in de late jaren '30/begin jaren '40, en uiteindelijk in 1946 werd Tsfasman's band een officieel Staf Orkest van het Federale Radio Comité van de USSR.
Klik hier voor een andere prachtige USSR-hoes.

Jo Stafford - Vocal, with Orchestra conducted by Lloyd Shaffer - Capitol CAP.1249 - CL.13372

Opgenomen op 18 oktober 1946. Eén van mijn favoriete zangeressen die een prachtig lied zingt van één van mijn favoriete componisten, Kurt Weill. Hij schreef het met zijn goede vriend Maxwell Anderson voor de show Knickerbocker Holiday (première New York 19 okt. 1938). Jo Stafford werd op 12 november 1920 geboren in Coalinga, bij Fresno in Californië, VS. Zij was één van de meest populaire zangeressen in de jaren '40 en '50. Terwijl ze nog op de middelbare school zat, begon ze klassieke muziek te studeren, met als doel om later een professionele klassieke sopraan te worden. Na vijf jaar gaf ze het op en sloot zich aan bij haar twee oudere zussen die een country-muziek act hadden. Na een tijdje ging ze op de radio als freelancer aan de slag met de zeven-persoons vocale groep, the Pied Pipers. In 1939 kwamen ze bij het orkest van Tommy Dorsey en brachten daarbij de groep terug tot een kwartet. Bij Dorsey had Jo ook haar eerste solo-successen. Toen de Pipers in 1942 Dorsey verlieten, brak ze al snel door als één van de grootste sterren van de jaren '40. Ze trouwde met ex-Dorsey arrangeur Paul Weston, die uiteindelijk haar muzikale alter ego werd. Tussen een lange rij hits door, maakte Jo met haar echtgenoot ook een aantal albums onder de naam "Jonathan and Darlene Edwards", waarin ze op geniale én ludieke wijze vals- zingende en spelende amateurs imiteerden. Tegenwoordig brengt Jo een rustige oude dag door in Los Angeles. Klik hier voor de foto met handtekening die ik van Jo Stafford gestuurd kreeg.

Mel Blanc - Vocal, with Music by Billy May - Capitol CAP.6170-1D-1 - CL.13407

Opgenomen op 29 juni 1950. Hij werd geboren als Melvin Jerome Blank op 30 mei 1908 in San Francisco. Mel Blanc werd bekend als de stem van populaire tekenfilm karakters zoals Bugs Bunny, Woody Woodpecker, Daffy Duck, Porky Pig, Tweety Pie, Sylvester en nog veel meer. Hij werd "De man met de 1000 stemmen" genoemd en zijn stem werd in de gedaante van de tekenfilmfiguren onmiddellijk herkend door generaties kinderen, vanaf het begin van de "Merrie Melodies" tekenfilmpjes van Warner Bros. Hij begon zijn carrière in de show business als muzikant en radio-artiest in 1927, toen hij zong en acteerde in een Portland radio show genaamd "The Hoot Owls". Zijn eerste Warner Bros. tekenfilm stemmetje deed hij als dronken stier in de korte Looney Tunes uit 1937 "Picador Porky". Volgens de overlevering stotterde de acteur die Porky Pig in dat filmpje speelde écht. Een paar maanden later nam Mel de rol over, inclusief het stotteren van de acteur, terwijl hij gelijkertijd Daffy Duck creëerde. Zijn laatste tekenfilm bijdrage was aan de populaire animatie/live action film "Who framed Roger Rabbit?" uit 1988 waarin hij nog eens al zijn bekende tekenfilmkarakters de revue liet passeren. Hij stierf in 1989 in Los Angeles. Op deze opname, waarop Blanc een duet zingt als het gele vogeltje Tweetie Pie met Sylvester de Kat, wordt hij begeleid door niemand minder dan Billy May en zijn band. Tijdens dezelfde sessie nam het orkest ook nog op met Fanny Brice/Baby Snooks.